Om een bakkie bij... Henk Pol
Om een bakkie bij… Henk Pol (64) groeide op in een gezin van tien kinderen in Drenthe, maar al vanaf zijn vroege jeugd zocht hij het hogerop. In de lucht wel te verstaan. Hij begon met een stok en een touwtje, maar eindigde op de lijndienst van Transavia.“Mijn eerste herinnering is dat er een helikopter over vloog. Dat vond ik zo interessant, dat dat zo draaide. Ik probeerde het na te doen door van de hoge bloembak bij onze voordeur af te springen. Ik had een stok met een touwtje eraan en dat slingerde ik rond om te kijken of ik daardoor wat minder snel op de grond terecht kwam.”
Het grotere werk
Iets later in zijn jeugd begon Henk met modelvliegtuigjes, tot hij met het grotere werk verder ging. “Later ben ik in de zweefvliegerij terechtgekomen en er bleek dat ik duidelijke aanleg had. Ik was een meester in het nulletje draaien. Dat betekent dat je zo lang mogelijk in de lucht blijft door gebruik te maken van thermiekbellen. Fantastische sport, maar daar kon ik geen brood mee verdienen.”
Amerika
Omdat een vliegopleiding veel geld kost, probeerde Henk het bij de luchtmacht, maar hij kwam er al snel achter dat hij geen type was om militair te worden. “In die tijd ging een aantal kennissen naar Amerika voor de vliegopleiding, omdat het daar een stuk goedkoper was. Dat heb ik ook gedaan. Je vloog daar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. In drie maanden tijd hadden we er 600 vlieguren op zitten en op een gegeven moment was ik het wel zat. Ik besloot om in Nederland mijn papieren te halen. Helaas kreeg ik geen vrijstelling en moest ik alles opnieuw doen. Ik moest zelfs morse leren.”
Texel
“Bob Rienks had een vliegbedrijfje en hij had mensen nodig. Zo ben ik in het voorjaar van 1980 op Texel terechtgekomen en daar heb ik zes jaar een goeie tijd gehad. Ik deed rondvluchten, reclamevliegen, parachutisten. Je maakte ontzettend veel uren in het seizoen, zeven dagen in de week. Vaak had je geen tijd om te eten en drinken. Mijn vrouw Marjoke deed aan zweefvliegen en zo hebben we elkaar ontmoet.” Henk en Marjoke gingen samenwonen in De Waal en trouwden later op Texel.
Ongewone praktijken
Maar Henk wilde nog een stapje hoger in de luchtvaart en werd aangenomen bij Air Transport Schiphol, alias Broeder de Vries. “Ik vloog met een soort airtaxi voor acht personen. We verzorgden vooral medische vluchten, repatriëring, maar ook wel eens dynamiet. Een van de bijzondere dingen is dat we de Heineken-ontvoerders Van Hout en Holleeder vanuit Frankrijk naar Nederland hebben gevlogen. Ook Paul Anka heb ik een keer vervoerd. Maar ook wel eens mensen die wilden stappen in Monaco. Een paar dames mee voor de gezelligheid; de stemming was uitbundig. Tot wij boven Zwitserland een dikke hasjlucht gewaar werden in de cockpit. Ik vroeg mijn collega of hij goed was in morse. Als we in Frankrijk opgepakt zouden worden, konden wij tenminste nog op de buizen tikken voor communicatie.”
Henk en Marjoke verhuisden naar de overkant en kregen twee zoons. Uiteindelijk schopte Henk het tot piloot bij Transavia. “Die maatschappij was mij op het lijf geschreven. Ik heb er meer dan vijftien jaar gevlogen en ben op mijn 58e met pensioen gegaan.” Na het pensioen verhuisden Henk en Marjoke terug naar Texel, naar de boerderij ‘Trentgeest’ bij Oosterend, waar Marjoke, haar moeder en haar opa geboren zijn. Ze verbouwden de complete stolp, inclusief kangoeroewoning, waar Marjokes moeder nu woont. Een rustig plekje om naar overvliegende vliegtuigen te kijken.