10 vragen aan... Sabrina van der Vring
10 vragen aan In een vorig interview vertelde Linda Daalder dat zij Sabrina van der Vring graag in deze rubriek terugziet. “Ik ken Sabrina eigenlijk alleen van Kotex (Kinderboerderij Texel). Dus zo staat ze ook in mijn mobiel: ‘Sabrina Kotex’, haha. Mijn dochter Myrthe is vrijwilligster bij Kotex, net als Sabrina, die daar – in mijn ogen – de boel met ziel en zaligheid regelt. Dit doet ze naast haar betaalde baan. Ik ken haar verder niet en ben heel benieuwd wat ze nog meer doet.”Meer over Sabrina van der Vring
Sabrina van der Vring (48) is geboren in De Koog en groeide op in De Cocksdorp. Haar roots liggen bij bungalowpark De Sluftervallei: nog steeds één van haar favoriete plekken op Texel. Nu woont ze in Den Burg, samen met haar kat en vier konijnen. Haar zoon Gosro (20) studeert sinds twee jaar in Amsterdam.
Dierbare jeugdherinnering?
De woorden ‘vrijheid’ en ‘buitenleven’ typeren Sabrina’s jeugdherinneringen. De ene anekdote volgt de andere op. Van verjaardagen die ’s winters in de bungalows op De Sluftervallei werden gevierd, tot eindeloos met vriendinnen naar het zwembad en sleetje rijden achter de auto van haar vader. “Op De Sluftervallei, waar mijn vader werkte, woonden we midden in de duinen. We zijn meerdere keren ingesneeuwd, waardoor mijn broer en ik niet naar school konden. Geoorloofd spijbelen dus”, lacht ze.
Kinderboerderij
Sabrina is met hart en ziel verbonden aan de kinderboerderij in Den Burg, onder Texelaars bekend als ‘Kotex’. Sterker nog: het is mede dankzij haar toewijding en liefde voor de dieren dat Kotex (opgericht in 1942) nog bestaat. “In januari 2015 was ik door het plotselinge vertrek van de andere bestuursleden ineens nog het enige bestuurslid. Ik heb de vier overgebleven vrijwilligers aangekeken en gevraagd of zij er samen met mij voor wilden gaan. Als eerste heb ik toen een grote advertentie in de krant laten plaatsen, waarin ik de Texelaars om hulp vroeg. Dit heeft geleid tot veel reacties en aanmeldingen. Inmiddels hebben we een ontzettend leuk en hecht team van veertien vrijwilligers. De afgelopen jaren hebben we er hard aan getrokken en veel achterstallig onderhoud weggewerkt. Ik ben enorm trots op wat we in een paar jaar hebben bereikt.”
Gouden omwegen in het leven
Naast het vrijwilligerswerk heeft Sabrina ook een parttime baan bij Gemeente Texel. Hier houdt ze zich bezig met gemeentelijke subsidies. Ze toetst aanvragen aan de subsidieregelgeving en doet de financiële check. “Het leuke is dat ik van dichtbij zie hoeveel Texelaars zich inzetten voor het verenigingsleven op het eiland en tot welke mooie initiatieven dit vaak leidt.” Het is ook de juridische en cijfermatige kant die haar aanspreekt. Iets wat ze per toeval pas ná haar studie ontdekte. “Vroeger was ik een enorme boekenwurm en op de middelbare school was ik altijd goed in talen. Het plan was dan ook om met de studie Arabisch en Politicologie me te verdiepen in de taal en de cultuur van het Midden-Oosten om daar als tolk, correspondent of voor een ambassade te gaan werken. Maar dat liep anders. Ik ontmoette de vader van mijn zoon in Amsterdam, waar ik destijds woonde, waardoor ik mijn uitgestippelde, avontuurlijke toekomstbeeld op de lange baan schoof. In Amsterdam heb ik vervolgens negen jaar allerlei administratieve functies gehad. Hier ontdekte ik hoe leuk ik cijfermatig werk vind.” Nadat haar relatie was geëindigd, keerde Sabrina in 2002 met haar zoon (toen vier jaar) terug naar haar geliefde Texel. “Ik miste mijn familie en het eiland, en ik gunde mijn zoon net zo’n mooie jeugd als die ik heb gehad.”
Een ongewenste diagnose
Vorig jaar nam het leven van Sabrina een onverwachte wending. Ze kreeg de diagnose borstkanker. Een ingrijpend behandeltraject van negen maanden volgde. “Inmiddels gaat het weer goed met mij”, vertelt ze, en ze neemt een slok van haar thee. “Mijn toekomstbeeld was op dat moment ineens onzeker. Van de ene op de andere dag moest ik veel van mijn taken bij de kinderboerderij overdragen.” Ze is even stil. “Het was hartverwarmend hoe het team dit tijdens mijn afwezigheid heeft opgepakt. Toppers zijn het! Naast mijn zoon en mijn lieve ouders, die elke keer met mij meegingen naar het ziekenhuis, was de kinderboerderij een grote motivatie voor mij om zo snel mogelijk beter te worden. Tussen de behandelingen door ging ik zo vaak mogelijk langs bij de kinderboerderij. Dan was het ziek zijn er even helemaal niet.”
Ontspanning?
“Na mijn werk fiets ik altijd even naar de kinderboerderij. Als ik een drukke of stressvolle dag heb gehad, kan ik dat bij de kinderboerderij makkelijker loslaten. Dieren om me heen hebben, is voor mij pure ontspanning. Ik heb altijd al veel van dieren gehouden, niet voor niets wilde ik als kind dierenarts worden.”
Heimelijk genoegen?
“Netflixen”, zegt Sabrina resoluut. “Series kijken, met de kat en een bord eten op schoot”, lacht ze. “Vaak kijk ik op zondag een aantal afleveringen van mijn favoriete series achter elkaar.”
Op de bucketlist?
Na haar ziekte vroeg Sabrina zich af wat ze graag nog wilde doen in haar leven. Ze realiseerde zich dat ze de komende jaren meer wil gaan reizen. “Op mijn negentiende was ik van plan de wijde wereld in te trekken. Maar sinds ik weer op Texel woon, ben ik behoorlijk honkvast. Met mijn nicht heb ik afgesproken om ieder jaar een stedenstip te maken. De eerste hebben we net achter de rug: Valkenburg. Op ons wensenlijstje staan in ieder geval nog Edinburgh en Florence.”
Geen dag zonder…?
“Eén keer raden: dieren!“
Volgende gast?
Lynda Houben. “Lynda is een vriendin en oud-collega bij Belastingen. Zij is één van de vele mensen die mij gesteund hebben tijdens mijn ziekte. Op goede dagen haalde ze me op voor een boswandeling met haar hond Flynn. Lynda is samen met haar tweelingzus directeur van de OPC Klinieken en is buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Vast een bron van mooie verhalen.”